Πώς θα μάθει το παιδί να προσέχει

Η μόνη καθησυχαστική απάντηση στο άγχος κάθε γονιού για την ασφάλεια του παιδιού του είναι η πρόληψη. Κατονομάζουμε τους κινδύνους και εντοπίζουμε τρόπους προστασίας των παιδιών, με προτεραιότητα την έγκαιρη ενημέρωσή τους για θέματα ασφάλειας.

-Μαθαίνουμε στα παιδιά ένα τηλέφωνο επικοινωνίας, σε περίπτωση που βρεθούν μόνα τους και χρειαστεί να επικοινωνήσουν μαζί μας. Ακόμη και ένα τρίχρονο παιδί μπορεί να το αποστηθίσει, αρκεί να μετατρέψουμε τους αριθμούς σε…τραγούδι!
-Δεν αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν χωρίς επίβλεψη στον κήπο του σπιτιού, την πιλοτή ή τον δρόμο.
-Βάζουμε ένα σημείωμα με τα στοιχεία επικοινωνίας του παιδιού μέσα στο μπουφάν ή την τσάντα του, πριν φύγουμε από το σπίτι.
-Εξηγούμε στα παιδιά, από πολύ μικρή ακόμη ηλικία, ότι δεν πρέπει ποτέ και για κανένα λόγο να απομακρύνονται από κοντά μας.

Ασφάλεια στο σπίτι-Πάντα κλειδώνουμε την πόρτα της κεντρικής εισόδου από μέσα και βάζουμε το κλειδί σε σημείο που να μην έχει πρόσβαση το παιδί.
-Εξηγούμε στα παιδιά ότι δεν πρέπει να ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού μόνα τους, ποτέ και για κανέναν λόγο. Το να ρωτήσουν ποιός χτυπά, δεν είναι αρκετό. Πρέπει η...ταυτοποίηση του επισκέπτη να γίνεται παρουσία ενηλίκου πριν ανοίξει η πόρτα.
-Δεν εμπιστευόμαστε στο παιδί πληροφορίες όπως πού κρύβουμε εφεδρικό κλειδί για το σπίτι ή το αυτοκίνητο, πού φυλάσσονται τα κοσμήματα ή τα χρήματά μας κλπ.
-Εξηγούμε στα παιδιά  ότι δεν πρέπει να απαντούν σε ερωτήσεις που αφορούν την οικογένειά μας σε γείτονες, γνωστούς, ακόμη και συγγενείς.

Ασφάλεια στο αυτοκίνητο-Κλειδώνουμε πάντα τις πόρτες και τα παράθυρα, όταν οδηγούμε, ειδικά μέσα στην πόλη και σε μικρές ταχύτητες.
-Αν για τον οποιοδήποτε λόγο διαπιστώσουμε, ότι κάποιο ύποπτο όχημα ή μοτοσικλέτα μας παρακολουθεί, ενώ οδηγούμε,  καλούμε στο 100 και κλείνουμε ραντεβού με το περιπολικό της αστυνομίας στο πλησιέστερο σημείο.
-Οδηγούμε πάντα με ηρεμία, αποφεύγοντας τους εκνευρισμούς και τους διαπληκτισμούς με οδηγούς άλλων αυτοκινήτων. Ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσει κάποιους από αυτούς και τι συνέπειες θα έχει ένα έντονο επεισόδιο για την ασφάλεια τη δική μας και του παιδιού.
-Δεν σταματάμε ποτέ, όταν μας κάνουν οτοστόπ. Αν κάποιος ένστολος μας ζητήσει να σταματήσουμε, προτού κατεβάσουμε το παράθυρο, του ζητάμε να μας επιδείξει την αστυνομική του ταυτότητα.
-Δεν αφήνουμε ποτέ τα παιδιά μόνα τους στο αυτοκίνητο. Είναι προτιμότερο να παρκάρουμε και να πάρουμε τα παιδιά μαζί μας, παρά να τα αφήσουμε χωρίς επίβλεψη, ακόμη και αν θέλουμε να «πεταχτούμε» μέχρι το περίπτερο!  Η οπτική επαφή με το αυτοκίνητο, δεν είναι αρκετή. 

Ασφάλεια στη βόλτα με το καρότσι και στα μαγαζιά-Προτιμάμε πολυσύχναστους δρόμους και διαδρομές που γνωρίζουμε καλά, ειδικά τις βραδυνές ώρες.
-Όταν πρόκειται να βρεθούμε σε πολυσύχναστους χώρους (π.χ. εμπορικά κέντρα), φοράμε στο παιδί ένα ρούχο με έντονο χρώμα, ώστε να μπορούμε να το διακρίνουμε μέσα στο πλήθος σε περίπτωση που το χάσουμε από κοντά μας. Για ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά, δένουμε ένα μπαλόνι στο χέρι του παιδιού ώστε να μπορούμε να το εντοπίσουμε από μακριά.
-Πριν από κάθε βόλτα, εξηγούμε στο παιδί τι πρέπει να κάνει σε περίπτωση που χαθεί. Π.χ. να απευθυνθεί στους υπαλλήλους του καταστήματος ή του εμπορικού κέντρου όπου βρισκόμαστε, να κατευθυνθεί προς το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα κλπ,  η οδηγία που αφορά σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας.

 Χρήσιμα τηλέφωνα
· 1033: Δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας με όλες τις Αστυνομικές υπηρεσίες των νομών Αττικής, Θεσσαλονίκης, Σερρών, Πιερίας και Πέλλας. 
· 100: Τηλεφωνική επικοινωνία για άμεση αστυνομική επέμβαση σε κάθε νομό της χώρας.
· Γραμμή SOS 1056 του Συλλόγου Το Χαμόγελο του Παιδιού

 «Το πρώτο μου παιδί ήταν πάντα υπάκουο και με μεγάλη κατανόηση. Ποτέ δεν αμφισβήτησε τα όσα του έλεγα και αντιμετώπιζε τις υποδείξεις και τις συστάσεις μου με δεκτικότητα. Όταν του έλεγα να μην κάνει κάτι γιατί είναι επικίνδυνο, το δεχόταν –τις περισσότερες φορές- χωρίς αντιδράσεις. Στο δεύτερο παιδί μου τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Δεν άκουγε καθόλου! Όλα μπορούσα να τα ελέγξω σε κάποιο βαθμό, το μεγάλο μου πρόβλημα όμως ήταν ότι άνοιγε τις πόρτες του σπιτιού και έβγαινε έξω, ενώ κάθε φορά που βγαίναμε βόλτα, άφηνε το χέρι μου και απομακρυνόταν μόνος του! Η ψυχολόγος που συμβουλεύτηκα μου εξήγησε ότι το πρόβλημα ήταν κυρίως δικό μου. Έχοντας συνηθίσει με την ήπια, ελεγχόμενη συμπεριφορά του πρώτου παιδιού, δεν είχα ούτε την εμπειρία, ούτε όμως και την υπομονή να δεχτώ και να διαχειριστώ τις διαφορετικότητες του δεύτερου. Ήμουν πολύ αυστηρή και αναλωνόμουν σε τιμωρίες αντί να προσπαθήσω να συνετίσω το παιδί μου, δια της αποτελεσματικής οδού που δεν ήταν άλλη από την συζήτηση. Ξεκίνησα λοιπόν να εξηγώ στο παιδί τους κινδύνους που υπήρχαν κάθε φορά που εξαφανιζόταν από το οπτικό μου πεδίο, δίνοντας παραδείγματα από φανταστικούς ήρωες. Για παράδειγμα, του έλεγα ότι οι αγαπημένοι του πρωταγωνιστές από παραμύθια ή κινούμενα σχέδια, έκαναν πράγματα παρόμοια με εκείνα που έκανε ο ίδιος και είχαν πολύ δυσάρεστες συνέπειες (μπήκε στο σπίτι κλέφτης και του πήρε τα παιχνίδια από το δωμάτιό του, βγήκε στον δρόμο και τον χτύπησε αυτοκίνητο οπότε έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο και δεν μπορούσε να πάει στην παιδική χαρά κλπ). Το αποτέλεσμα ήταν ότι σταδιακά, το παιδί συμμορφώθηκε με τους κανόνες που θέσαμε και υπάκουε, όχι από φόβο, αλλά επειδή είχε αρχίσει να κατανοεί τους κινδύνους που υπήρχαν»

πηγή:www.babyspace.gr