Τα γεννητικά όργανα του μωρού και του μικρού παιδιού

Τα γεννητικά όργανα των μωρών, τόσο των αγοριών όσο και των κοριτσιών, χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής λόγω του πολύτιμου διττού ρόλου που έχουν να επιτελέσουν, καθώς δεν αποτελούν μόνο μέρος του ουροποιητικού συστήματος αλλά και του αναπαραγωγικού. Τυχόν προβλήματα που ενδέχεται να σας απασχολήσουν θα είναι είτε εμφανή από τη στιγμή της γέννησης είτε μπορεί να προκύψουν στην πορεία, γεγονός που σημαίνει ότι θα πρέπει να ελέγχετε με προσοχή τα γεννητικά όργανα του μωρού. Κάποια από τα προβλήματα αυτά είναι τα ακόλουθα: κρυψορχία, στένωση του στομίου της ουρήθρας, σύμφυση των χειλέων του αιδοίου, βουβωνοκήλη, υδροκήλη, ουρολοίμωξη, φίμωση, υποσπαδίας, αίμα στα ούρα, βαλβίδες της ουρήθρας.

Κρυψορχία

Οι όρχεις του μικρού αγοριού σχηματίζονται όπως όλα τα όργανα του σώματος κατά τη διάρκεια της κύησης, αλλά στο αρχικό στάδιο της δημιουργίας του βρίσκονται εσωτερικά στην κοιλιά του εμβρύου και στη συνέχεια κατεβαίνουν μέσω του βουβωνικού πόρου προς το όσχεο (το σάκο που βρίσκονται φυσιολογικά οι όρχεις του αγοριού). Μερικές φορές, όμως, οι όρχεις είτε και οι δύο είτε ο ένας, δεν προλαβαίνουν να κατέβουν στο όσχεο κατά τη διάρκεια της κύησης και όταν το μωρό γεννιέται βρίσκονται ακόμη είτε στην κοιλιά του μωρού είτε στον βουβωνικό πόρο. Αυτή η πάθηση αποκαλείται κρυψορχία και μπορεί να επιλυθεί είτε χωρίς καμία ιατρική παρέμβαση, καθώς οι όρχεις ενδέχεται μέσα στον πρώτο χρόνο να κατέβουν από μόνοι τους, είτε χρειάζεται να γίνει μια μικρή χειρουργική επέμβαση που υποβοηθά αποτελεσματικά τους όρχεις να τοποθετηθούν στο όσχεο.

Η κρυψορχία γίνεται αντιληπτή εύκολα καθώς το όσχεο του μικρού αγοριού θα είναι είτε άδειο είτε θα είναι γεμάτο μόνο στη μία πλευρά ενώ η άλλη θα είναι κενή, αν μόνο ο ένας όρχις έχει κατέβει κανονικά. Οι όρχεις πάντως μπορεί να μη βρίσκονται διαρκώς στο βουβωνικό πόρο αλλά μπορεί να κατεβαίνουν στο όσχεο σε στιγμές που το παιδί είναι ήρεμο και σε στιγμές που βρίσκεται σε ένταση να ανεβαίνουν πάλι στον βουβωνικό πόρο, οπότε πρόκειται για ανασπώμενους όρχεις και όχι για πλήρη κρυψορχία.

Η κρυψορχία είναι συχνότερη σε αγόρια που γεννιούνται πρόωρα αλλά δεν είναι πάντοτε σαφής ο λόγος που προκαλεί την πάθηση αυτή. Υπάρχει η σκέψη ότι η κρυψορχία οφείλεται στην έλλειψη κάποιων ορμονών στη μητέρα ή στην ελλιπή δράση των ορμονών αυτών στη διαδικασία ωρίμανσης των όρχεων του εμβρύου, καθώς και στο γεγονός ότι ενδέχεται κάποιο εμπόδιο να μην επιτρέπει το πέρασμα των όρχεων από τον βουβωνικό πόρο. Ανεξάρτητα, πάντως, από το λόγο που προκαλείται η πάθηση αυτή, οι γιατροί μπορούν με μια σύντομη επέμβαση που πραγματοποιείται κατά τον 18ο μήνα του μωρού να αντιμετωπίσουν με μεγάλη επιτυχία το πρόβλημα.

Η κρυψορχία θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να διορθώνεται καθώς υπάρχει κίνδυνος να προκληθούν σημαντικές αλλοιώσεις στους όρχεις που μπορεί να οδηγήσουν αργότερα στην εμφάνιση καρκίνου των όρχεων ή να βλάψουν ανεπανόρθωτα την παραγωγή σπέρματος προκαλώντας στειρότητα στον ενήλικα άντρα.

Βουβωνοκήλη - Υδροκήλη

Η βουβωνοκήλη είναι μια πάθηση που εμφανίζεται συνήθως αλλά όχι αποκλειστικά στα αγόρια, και οφείλεται στο γεγονός ότι ο βουβωνικός πόρος μέσα από τον οποίο οι όρχεις του μικρού αγοριού κατέβηκαν από την κοιλιά προς το όσχεο έμεινε ανοιχτός διατηρώντας έτσι μια επικοινωνία ανάμεσα στο όσχεο και στην κοιλιακή χώρα του παιδιού. Δεν είναι, μάλιστα, ασύνηθες να συνυπάρχει η κρυψορχία με τη βουβωνοκήλη εφόσον ο βουβωνικός πόρος παραμένει ανοιχτός και οι όρχεις μπορούν να ανέβουν πάλι προς τα μέσα.

Ο βουβωνικός πόρος κανονικά από τη στιγμή που οι όρχεις κατέβουν στο όσχεο (το σάκο που περιέχει τους όρχεις του αγοριού), κλείνει, ήδη κατά τη διάρκεια της κύησης, και δεν υπάρχει πια επικοινωνία ανάμεσα στην κοιλιακή χώρα και το όσχεο. Όταν όμως παραμένει ανοιχτός είναι πιθανό, αν το άνοιγμα είναι μεγάλο, ένα μέρος του εντέρου του μωρού να περάσει μέσω του βουβωνικού πόρου και να μπορείτε να το ψηλαφίσετε σαν ένα εξόγκωμα στη βουβωνική περιοχή του μωρού ή ακόμη και μέσα στο όσχεο. Η πάθηση αυτή αποκαλείται βουβωνοκήλη και είναι ιδιαίτερα σοβαρή καθώς το τμήμα του εντέρου που έχει περάσει μέσα στον βουβωνικό πόρο μπορεί να διογκωθεί και να μην μπορεί πλέον να επιστρέψει στην κοιλιακή χώρα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αιματωθεί επαρκώς. Όταν το τμήμα του εντέρου που έχει περάσει μέσα στον βουβωνικό πόρο δεν μπορεί πια να επιστρέψει στην κοιλιακή χώρα μιλάμε για περισφιγμένη βουβωνοκήλη που πρέπει να αντιμετωπιστεί με χειρουργική επέμβαση άμεσα. Ακόμη, βέβαια, κι αν δεν υπάρξει μια τέτοια επιπλοκή η υποψία και μόνο για την ύπαρξη βουβωνοκήλης θα πρέπει να σας οδηγήσει στον παιδίατρο, ο οποίος και θα αποφασίσει το πόσο σύντομα θα χρειαστεί να διορθωθεί χειρουργικά το πρόβλημα αυτό.

Σε περίπτωση που το άνοιγμα του βουβωνικού πόρου δεν είναι αρκετά μεγάλο για να χωράει να περάσει τμήμα του εντέρου, τότε πρόκειται για υδροκήλη που είναι σαφώς λιγότερο επικίνδυνη από τη βουβωνοκήλη καθώς από το άνοιγμα αυτό μπορούν να περάσουν μόνο υγρά. Συνήθως τα υγρά αυτά είναι εμφανή ως μια διόγκωση στο όσχεο του μωρού και δεν του προκαλούν κάποια ενόχληση. Κάποιες φορές η υδροκήλη επιλύεται από μόνη της μέσα στον πρώτο χρόνο καθώς ο βουβωνικός πόρος κλείνει χωρίς να χρειαστεί κάποια δραστικότερη επέμβαση. Αν όμως η υδροκήλη παραμένει για μεγάλο διάστημα τότε ο παιδίατρός σας θα αποφασίσει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιηθεί η απαιτούμενη χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε περίπτωση που η περιοχή του οσχέου δείχνει ιδιαίτερα ερεθισμένη και το παιδί εκδηλώνει συμπτώματα έντονης δυσφορίας, θα πρέπει να επικοινωνήσετε με το γιατρό σας άμεσα καθώς υπάρχει περίπτωση να έχει διευρυνθεί η υδροκήλη και να έχει περάσει από το άνοιγμα τμήμα του εντέρου.

Η βουβωνοκήλη μπορεί να εμφανιστεί και στα κορίτσια καθώς ο βουβωνικός πόρος υπάρχει και σ' αυτά. Ο βουβωνικός πόρος είναι το καταληκτικό τμήμα του περιτόναιου, ενός μεγάλου σάκου που κατά τη διάρκεια της κύησης περιβάλλει τα όργανα της κοιλιάς και το κάτω τμήμα του οποίου φτάνει ως το όσχεο στα αγόρια και ως τα χείλη του αιδοίου στα κορίτσια.

Υποσπαδίας

Ενώ φυσιολογικά η οπή της ουρήθρας βρίσκεται στην κορυφή του πέους κάποιες φορές λόγω ελλιπούς ανάπτυξης της ουρήθρας, σε μερικά μωρά εντοπίζεται λίγο χαμηλότερα ή ακόμη και στη βάση του πέους. Η πάθηση αυτή καλείται υποσπαδίας και ανάλογα με το πόσο χαμηλότερα βρίσκεται η οπή της ουρήθρας μπορεί να προκαλέσει στο μικρό αγόρι από ψυχολογικά προβλήματα μέχρι και στειρότητα. Αν η οπή είναι ελάχιστα πιο κάτω από το φυσιολογικό, τότε δεν αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρότερο πρόβλημα πέρα από τη συναίσθηση που θα αποκτήσει αργότερα ότι διαφέρει από τα άλλα αγόρια της ηλικίας του κι αυτό ενδεχομένως θα του δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα. Αν όμως η οπή βρίσκεται πολύ χαμηλότερα τότε τα προβλήματα είναι περισσότερα και έχουν να κάνουν τόσο με το γεγονός ότι το μικρό αγόρι δε θα μπορεί να ουρεί φυσιολογικά όσο και με το ότι ως ενήλικας άντρας θα έλθει αντιμέτωπος με τη στειρότητα καθώς το σπέρμα δε θα μπορεί να εισέλθει στον κόλπο της γυναίκας.

Η αντιμετώπιση του υποσπαδία γίνεται αποκλειστικά με χειρουργική επέμβαση κατά την οποία ο χειρουργός χρησιμοποιώντας ιστό από το ίδιο το πέος ολοκληρώνει την πορεία της ουρήθρας και σχηματίζει την οπή της στο σωστό σημείο. Η επέμβαση μπορεί να γίνει κατά τους πρώτους 12 μήνες ή κάποιες φορές ακόμη και μετά τον 18ο, ανάλογα πάντα με την καθοδήγηση του γιατρού σας. Όσο ελαφρότερη είναι η μορφή του υποσπαδία τόσο συντομότερη και με γρηγορότερη ανάρρωση είναι η επέμβαση που πραγματοποιείται. Σε κάθε περίπτωση πάντως το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό καθώς με την εξέλιξη της σύγχρονης ιατρικής οι γιατροί κατορθώνουν να αποκαταστήσουν πλήρως το πρόβλημα, έτσι ώστε το μικρό αγόρι να μην αντιμετωπίζει στην πορεία καμία ενόχληση και χωρίς καν να είναι εμφανές το γεγονός ότι έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.

Βαλβίδες της ουρήθρας

Σε αρχικό στάδιο της κύησης υπάρχουν στην ουρήθρα κάποιες βαλβίδες που εμποδίζουν το πέρασμα των υγρών από την ουροδόχο κύστη προς την ουρήθρα. Οι βαλβίδες αυτές, βέβαια, ήδη κατά τη διάρκεια της κύησης εξαφανίζονται ώστε η επικοινωνία της ουροδόχου κύστης με την ουρήθρα να γίνεται απρόσκοπτα. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ακόμη και μετά τη γέννηση οι βαλβίδες αυτές είναι παρούσες και παρόλο που δε διακόπτουν πλήρως τη ροή των ούρων την περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό. Τις βαλβίδες αυτές υπάρχει ένα ενδεχόμενο να τις αντιληφθεί ο γιατρός σας, όσο είστε ακόμη έγκυος, κατά τα υπερηχογραφήματα του τελευταίου τριμήνου αλλά είναι επίσης πιθανό να μην μπορέσει να τις εντοπίσει.

Αν το μωρό γεννηθεί με τις βαλβίδες της ουρήθρας να είναι ακόμη παρούσες ο παιδίατρος θα εντοπίσει το πρόβλημα καθώς η ουροδόχος κύστη θα είναι μεγαλύτερη από το φυσιολογικό μιας και δε θα αδειάζει πλήρως. Θα μπορείτε, άλλωστε, να δείτε ότι όταν το μωρό ουρεί τα ούρα βγαίνουν με μικρή ένταση και έπειτα ότι υπάρχει ένα συνεχές στάξιμο ούρων από την ουρήθρα του. Η κατάσταση αυτή, δηλαδή η ισχνή ούρηση και το στάξιμο ούρων, θα πρέπει να σας θέσει σε επιφυλακή οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν την εντοπίσετε καθώς σημαίνει ότι το μωρό ή το μικρό παιδί αδυνατεί να ουρήσει κανονικά. Είναι πολύ σημαντικό να απευθυνθείτε στον παιδίατρό σας αν εντοπίσετε κάποια δυσκολία στην ούρηση του παιδιού γιατί τα ούρα που δεν αποβάλλονται κανονικά, επιστρέφουν στην ουροδόχο κύστη και ασκούν πίεση στα νεφρά, με κίνδυνο να τα βλάψουν ανεπανόρθωτα.

Οι βαλβίδες της ουρήθρας αφαιρούνται χειρουργικά και μάλιστα το συντομότερο δυνατό καθώς είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μωρό να μην μπορεί να αποβάλλει τα ούρα του. Ο γιατρός πέρα από την αφαίρεση των βαλβίδων θα ελέγξει και τα νεφρά του μωρού για να διαπιστώσει αν έχει επέλθει βλάβη σε αυτά λόγω της αδυναμίας του μωρού να ουρήσει κανονικά.

Στένωση του έξω στομίου της ουρήθρας

Η οπή στην οποία καταλήγει η ουρήθρα του μωρού, κυρίως στα αγόρια και λιγότερο συχνά στα κορίτσια, ενδέχεται να περιοριστεί από τη δημιουργία ενός ουλώδη ιστού. Η πρόκληση του ιστού αυτού οφείλεται συνήθως σε παρατεταμένο ερεθισμό της περιοχής από την τριβή με την πάνα, από το εσώρουχο που πλένεται με σκληρό απορρυπαντικό ή από την υγρασία που διατηρείται στο εσώρουχο. Επίσης, η δημιουργία της στένωσης παρουσιάζεται συχνότερα σε αγόρια που έχουν υποβληθεί σε περιτομή. Η ύπαρξη της στένωσης γίνεται αντιληπτή από το γεγονός ότι όταν το μικρό αγόρι ουρεί τα ούρα του εξέρχονται με μικρότερη ένταση και δημιουργώντας ένα πολύ λεπτό τόξο, κάτι που συμβαίνει γιατί η οπή της ουρήθρας είναι πλέον πιο στενή από πριν. Αν, επομένως, δείτε το μικρό σας δυσκολεύεται να ουρήσει, ότι μετά την ούρηση συνεχίζουν να στάζουν ούρα από την ουρήθρα και ότι κατά την ούρηση το τόξο που σχηματίζεται είναι ασθενέστερο από πριν, θα πρέπει να ενημερώσετε άμεσα τον παιδίατρό σας.

Η διόρθωση του προβλήματος ενδέχεται να απαιτεί την πραγματοποίηση μιας μικρής χειρουργικής επέμβασης αλλά πρόκειται για μια μικρής έκτασης επέμβαση οπότε δε θα πρέπει να σας ανησυχήσει. Ο παιδίατρος θα ελέγξει το πρόβλημα και θα σας εξηγήσει με ποιο τρόπο θα πρέπει να κινηθείτε για την επίλυσή του. Είναι σημαντικό, πάντως, να δίνετε ιδιαίτερη προσοχή σε ό,τι αφορά την ούρηση του μικρού παιδιού καθώς η στένωση του στομίου της ουρήθρας μπορεί να προκύψει σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη μόνο περίοδος που θα πρέπει να αυξήσετε την προσοχή σας.

Σύμφυση των χειλέων του αιδοίου

Αν και φυσιολογικά τα χείλη που βρίσκονται στην είσοδο του κόλπου είναι διαχωρισμένα μεταξύ τους, ορισμένες φορές είτε από τους πρώτους κιόλας μήνες του μικρού κοριτσιού είτε στην πορεία, ενδέχεται τα χείλη να ενωθούν μεταξύ τους, κλείνοντας ως ένα σημείο ή και ολοκληρωτικά την είσοδο του κόλπου. Η σύμφυση των χειλέων του αιδοίου, η ένωσή τους δηλαδή, μπορεί να οφείλεται στον ερεθισμό που προκαλεί στην ευαίσθητη αυτή περιοχή η συνεχής τριβή με την πάνα ή αργότερα η επαφή με το εσώρουχο που έχει πλυθεί με σκληρό απορρυπαντικό. Σε κάθε περίπτωση αν και δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα αυτής της πάθησης είναι πάντοτε πιθανό η σύμφυση αυτή να προκαλέσει δυσκολίες στην ούρηση ή να διευκολύνει την εμφάνιση ουρολοιμώξεων καθώς ούρα αλλά και κολπικές εκκρίσεις θα εγκλωβίζονται στην περιοχή που βρίσκεται μέσα από τα ενωμένα χείλη.

Αν διαπιστώσετε την παρουσία τέτοιων συμφύσεων στο μωρό σας θα πρέπει να απευθυνθείτε στον παιδίατρό σας ο οποίος εξετάζοντας την περιοχή θα ελέγξει αν οι συμφύσεις είναι αντιμετωπίσιμες χωρίς θεραπεία ή χρειάζονται δραστικότερη αντιμετώπιση. Αν ο ιστός που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των χειλέων είναι σκληρός και δεν υποχωρεί με ένα απλό άγγιγμα ενδέχεται να σας δώσει μια αλοιφή με οιστρογόνα για να βάζετε στην περιοχή. Η χρήση της αλοιφής συνεχίζεται και αφότου τα χείλη ανοίξουν, μέχρι να επουλωθούν και οι δύο πλευρές. Το ενδεχόμενο πάντως η σύμφυση των χειλέων να επαναληφθεί και μετά τη χορήγηση της θεραπείας είναι υπαρκτό αλλά με την πάροδο των χρόνων και ιδίως με τον ερχομό της εφηβείας το πρόβλημα συνήθως επιλύεται.

Φίμωση

Η φίμωση είναι μια πάθηση που συνήθως απασχολεί ενήλικες άντρες και όχι τόσο συχνά τα μικρά αγόρια. Η πάθηση αυτή σχετίζεται με την αδυναμία να τραβηχτεί προς τα πίσω το δέρμα της ακροποσθίας, το δέρμα που καλύπτει τη βάλανο, την κορυφή δηλαδή του πέους, γιατί έχει σχηματιστεί ένας δακτύλιος στην ακροποσθία που δεν της επιτρέπει να ανοίξει επαρκώς. Για τα μικρά σε ηλικία αγόρια η πάθηση αυτή δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα εκτός κι αν είναι τέτοιας έντασης που να δυσκολεύει την ούρηση του παιδιού, οπότε και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα. Είναι, πάντως, σημαντικό να γνωρίζετε ότι στα μωρά η ακροποσθία είναι ενωμένη στη βάλανο με έναν ιστό και δεν μπορεί να κατέβει προς το κάτω, γι' αυτό δε θα πρέπει να επιχειρήσετε να αποκαλύψετε τη βάλανο μόνοι σας. Ο παιδίατρός σας είναι ο μόνος που μπορεί να ελέγξει το πέος του μικρού αγοριού και να σας ενημερώσει πότε μπορείτε να επιχειρήσετε να κατεβάσετε τη ακροποσθία προς τα κάτω, χωρίς να τραυματίσετε την περιοχή.

Η φίμωση των ενηλίκων είναι μια διαφορετική κατάσταση και δε θα πρέπει να συγχέεται με τη λειτουργία της ακροποσθίας στα μικρά αγόρια, μιας και ο αποχωρισμός της ακροποσθίας από τη βάλανο ενδέχεται να γίνει μετά από χρόνια. Για το λόγο αυτό δε θα πρέπει να πιέζετε την κατάσταση επιχειρώντας, προτού σας δώσει την έγκρισή του ο παιδίατρος, να τραβήξετε την ακροποσθία γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς στην περιοχή και να οδηγήσει αργότερα στη δημιουργία πραγματικής φίμωσης. Όταν σας πει ο παιδίατρος ότι μπορείτε να τραβήξετε την ακροποσθία θα μπορείτε να αποκαλύπτετε τη βάλανο και να πλένετε την περιοχή αυτή του πέους αλλά πάντοτε με απαλές κινήσεις, έχοντας κατά νου την ευαισθησία της περιοχής.

Η αντιμετώπιση της φίμωσης γίνεται χειρουργικά με τη λεγόμενη περιτομή, μια διαδικασία πολύ διαδεδομένη σε άλλες χώρες που είτε για θρησκευτικούς λόγους είτε για προληπτικούς λόγους υγείας, τη θεωρούν εξαιρετικά σημαντική και την πραγματοποιούν από νωρίς στα μικρά αγόρια. Η περιτομή, σε ό,τι αφορά τη χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος σε μικρές ηλικίες, είναι η αποκοπή όλης ή μέρους της ακροποσθίας ώστε το μικρό αγόρι να μπορεί πλέον να ουρεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Η επέμβαση αυτή πραγματοποιείται χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος επιπλοκών και ο εκτιμώμενος χρόνος πλήρους ανάρρωσης είναι περίπου 20 ημέρες.

Αίμα στα ούρα του παιδιού

Η παρουσία αίματος στα ούρα του παιδιού είναι συχνά ένδειξη κάποιου σοβαρού ή παροδικού προβλήματος υγείας, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι επιβεβλημένο οποιαδήποτε τέτοια διαπίστωση να σας οδηγεί απευθείας στον παιδίατρο. Η παρουσία του αίματος γίνεται αντιληπτή από την αλλαγή χρώματος στα ούρα του παιδιού καθώς αυτά γίνονται κόκκινα ή πορτοκαλί ή παίρνουν μια απόχρωση που θυμίζει περισσότερο καφέ χρώμα, αλλά δεν είναι πάντοτε ορατή καθώς αν το αίμα είναι ελάχιστο τότε δεν μπορεί να ανιχνευθεί με άλλο τρόπο πέρα από τις ουρολογικές εξετάσεις.

Η απλούστερη εξήγηση για την αλλαγή του χρώματος των ούρων του παιδιού είναι η κατανάλωση κάποιου τροφίμου που έχει αυτή την επίδραση όπως είναι τα βατόμουρα ή τα παντζάρια καθώς και η χρήση κάποιου καθαρτικού που περιέχει μια ουσία που οδηγεί σε αλλαγή χρώματος των ούρων. Αν τίποτε από αυτά δεν ισχύει τότε υπάρχει μια μεγάλη σειρά από αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν στην παρουσία αίματος στα ούρα του παιδιού και είναι κάτι που θα το εξακριβώσει ο παιδίατρος με τις απαιτούμενες εξετάσεις. Μερικές από τις πιθανές αιτίες είναι: κάποιος τραυματισμός κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, μια ουρολοίμωξη ή μια φλεγμονή του ουροποιητικού συστήματος, κάποια ανωμαλία στο ανοσοποιητικό σύστημα, κάποια διαταραχή στην πήξη του αίματος ή κάποια κληρονομική πάθηση.

Ουρολοίμωξη

Το πέρασμα βακτηριδίων στο ουροποιητικό σύστημα του παιδιού είναι η αιτία εμφάνισης της ουρολοίμωξης που μπορεί να αφορά οποιοδήποτε σημείο του ουροποιητικού συστήματος. Η λοίμωξη, δηλαδή, μπορεί να εμφανιστεί στην ουρήθρα, στην ουροδόχο κύστη ή ακόμη και στα νεφρά αν το βακτηρίδιο κατορθώσει να ανέβει έως εκεί μέσω του ουροποιητικού συστήματος ή αν φτάσει στα νεφρά μέσω του αίματος, έχοντας εισαχθεί στον οργανισμό του παιδιού από οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος. Οι ουρολοιμώξεις είναι αρκετά συχνότερες στα κορίτσια που λόγω ανατομίας είναι πιο ευάλωτα στην παρουσία των βακτηριδίων, καθώς η απόσταση ανάμεσα στην έξοδο της ουρήθρας και την ουροδόχο κύστη τους είναι πολύ πιο μικρή σε αυτά απ' ό,τι στα αγόρια.

Τα συμπτώματα της ουρολοίμωξης ποικίλουν ανάλογα με το σημείο του ουροποιητικού συστήματος στο οποίο εντοπίζεται η λοίμωξη. Η κυστίτιδα, η λοίμωξη δηλαδή της ουροδόχου κύστης, προκαλεί ιδιαίτερη ευαισθησία χαμηλά στην κοιλιά, πόνο κατά τη διάρκεια της ούρησης, συχνοουρία, πυρετό αλλά και εμφάνιση αίματος στα ούρα του παιδιού. Από την άλλη, η λοίμωξη στα νεφρά προκαλεί πυρετό, συνήθως υψηλό και πόνο σε όλη σχεδόν την περιοχή της κοιλιάς, αλλά σπάνια συνδυάζεται με συχνοουρία και πόνο τη στιγμή της ούρησης.

Ο παιδίατρος σε περίπτωση ουρολοίμωξης θα σας ζητήσει να πάρετε δείγμα ούρων του παιδιού για να προχωρήσει σε εξετάσεις ούρων, θα μετρήσει την αρτηριακή πίεση του παιδιού (πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι η σταθερά υψηλή αρτηριακή πίεση είναι καταστροφική για τα νεφρά), θα σας ζητήσει πληροφορίες σχετικά με το ιατρικό ιστορικό της οικογένειάς σας και θα θελήσει να μάθει τις τροφές που κατανάλωσε τις τελευταίες μέρες το παιδί. Οι εξετάσεις των ούρων θα δείξουν αν υπάρχει αίμα στα ούρα του παιδιού και όταν ολοκληρωθεί η καλλιέργεια σε ποιο μικρόβιο οφείλεται η ουρολοίμωξη. Ο παιδίατρος θα σας χορηγήσει την κατάλληλη αντιβίωση η οποία δύο μέρες μετά μπορεί να αντικατασταθεί ή να τροποποιηθεί η δοσολογία της, ανάλογα με τα αποτελέσματα της καλλιέργειας των ούρων σχετικά με το είδος του μικροβίου. Το παιδί θα πρέπει να συνεχίσει να παίρνει την αντιβίωση για δέκα μέρες έως και δύο εβδομάδες, ακόμη κι αν ήδη πολύ νωρίτερα έχουν υποχωρήσει τα συμπτώματα της ουρολοίμωξης, κι αυτό γιατί θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πλήρως το μικρόβιο που προκάλεσε την ουρολοίμωξη.

πηγή:www.mynewbaby.gr